Ritme

Ik ben helemaal van slag. Niet door de stromende regen na onverwacht veel zonneschijn. Ook niet door het overlijden van Steve Jobs. Het is de ontdekking dat ik iets wat heel simpel lijkt niet kan: ritme houden.

Stemgeluid
Na jarenlang verzuchten dat ik nooit het niveau Mariah Carey zal bereiken, ben ik eindelijk op een punt beland dat ik mijn eigen stemgeluid accepteer zoals het is. Lange uithalen en een adlib zoals Beyonce dat doet, zitten er niet in. Maar ieder zijn ding. Ik doe nu waar ik goed in ben: jazzy nummers en laidback zingen.

Akoestisch
Prima. So far so good. Mijn torenhoge ambities staan bij het vuilnis en mijn eigen band Sista'D is inmiddels ter ziele. Geen gedoe meer met repetities en verschillende wensen en belangen. Ik zing nu af en toe op een bruiloft of een feestje en nog leuker: samen met gitarist en vriend Karel ben ik akoestisch nummers aan het spelen. 

Tamboerijn
Hartstikke leuk. Maar waarom laat ik het hier niet bij? Waarom moet ik nou zo nodig de Joan Osborne van de lage landen spelen? Nonchalant slaat zij de tamboerijn tegen haar heup om het nummer 'Ain't no sunshine when she's gone' ritmisch op te leuken. Oke, laat ik het klein houden, dacht ik. Dus ik koop een shaker in de vorm van een eitje.

Moeilijk
Foutje. Een eitje shaken is verdomd moeilijk. De korreltjes die het geluid maken, vliegen alle kanten op als ik het eitje beweeg. Als ik mijn hand naar achteren beweeg, wil ik dat die korreltjes ook naar achteren gaan, maar ze zijn alweer naar voren gevlogen voordat ik er erg in heb. Als ik eindelijk denk een ritme te pakken te hebben, kijkt Karel me bedenkelijk aan. Ja, nu ben ik er weer uit. Zucht...

Vanuit de pols
Oke, opnieuw beginnen. "Vanuit de pols shaken", zegt Karel. Ja sorry hoor, maar nu maak ik toch een zeer bedenkelijke beweging. Hij schiet in de lach. "Ik lach niet om die beweging. Maar moet je echt met je andere hand je oorlelletje vasthouden? Helpt dat?" Ik realiseer me dat ik er belachelijk bij zit en kan me niet voorstellen dat ik hier ooit nog bij ga zingen. Dan raak ik helemaal van mijn padje.

Illusie
Weer een illusie armer. En omdat ik zo van slag ben van dit onvermogen, komt er al helemaal niks van het ritme terecht. Ik kan me natuurlijk ook vermannen en heel hard gaan oefenen. God heeft de aarde ook niet in een dag geschapen. Of ik gooi de eitjes het raam uit ... Wat vind jij? Moet ik mijn gezin gek maken en overal gaan shaken of de waarheid onder ogen zien?