Bang

Ik weet het. Mijn geliefden weten het. En nu weet jij het ook: ik ben een ongelofelijke bange poeperd. Nee, ik heb het niet over de huis-tuin-en-keuken-angst voor spinnen of kakkerlaken. Als mijn huisgenoten gillend door het huis rennen, omdat er een beest met zestien poten over de badkamervloer kruipt, loop ik uiterst relaxed naar boven om het arme beest met mijn blote handen terug te zetten in zijn natuurlijke habitat. Smetvrees? Ook dat is mij vreemd. Kijk maar eens achter mijn bank of in mijn koelkast.


Mensen
Ik durf het bijna niet te zeggen, uit angst voor je reactie, maar het komt er op neer dat ik mensen eigenlijk het allerengst vind. Tijdens het schrijven van mijn teksten hou ik mijn hart vast. Ik zie de fronsende blikken al voor me. Daarom schrijf ik meestal voor mezelf. Je kunt complete IKEA-wandkasten vullen met de manuscripten die ik voor mezelf heb geschreven.

Blog
Wel vreemd dat ik nu blog en zelfs van plan ben een boek te publiceren. Hoe veel fronsende blikken zal dat tot gevolg hebben? En dan heb je het alleen nog over de non-verbale reacties van mensen. Ik kan compleet van het padje raken als iemand zegt: "Ik heb het gelezen en ik vind ..." Hou maar op, denk ik dan. Bespaar me de ondergang.


Positieve kritiek
Wat een onzin, zou je zeggen. Misschien volgt er wel een compliment. En als je positieve kritiek krijgt, is het ook mooi meegenomen, want daar leer je van. Allemaal waar. En als ik tijdens een prettig gesprek zijdelings wat tips van iemand mee krijg, gaat het nog best goed. Maar ik sta werkelijk op mijn grondvesten te schudden als ik zonder enige inleiding of kennismaking reacties krijg op mijn krabbels.


Tweet
En met krabbels bedoel ik blogs of posts op Twitter en Facebook. Het heeft al eeuwen geduurd voordat ik uberhaupt iets in het openbaar durfde te roepen. Gewoon uit enthousiasme. Nee, mijn eerste tweet moest wel enige maatschappelijke betekenis hebben en mijn eerste reactie op een artikel op de journalistensite One11 formuleerde ik zeer weloverwogen. Maar toen ik als reactie daarop een ongeneerde uitbrander kreeg van een radicaal rechts figuur zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik keek direct naar buiten om te zien of er iemand met een geladen pistool klaar stond om me neer te knallen. 

Mantra's
Ja, ik ben een bange poeperd. Veel zekerder dan ik ooit was en minder neurotisch dankzij Oosterse mantra's en klankschalen, maar diep van binnen zit blijkbaar nog een diepe angst om iets verkeerd te doen. Als ik zie hoeveel anderen durven te zeggen, denk ik dat ik de enige ben die zo moeilijk is voor zichzelf. Of durft iedereen zoveel omdat we elkaar toch niet recht in de ogen hoeven te kijken? Misschien is dat het wel. En anders ben ik toch gewoon een bange poeperd. Kan mij het schelen ... of toch niet? Mmm ....

Prozac

... “Ik ga stoppen met deze therapie.” Zo, ik gooi het er meteen in. Niks geen rondje afwachten. Ik verveel me nu al weken stierlijk tijdens deze Riagg groepssessie. Dat ik het überhaupt zo lang volgehouden heb tussen al die kneuzen. De een nog zieliger dan de ander. Depressief zijn is nog daar aan toe, maar moeten ze er dan ook allemaal zo lamlendig uitzien? Sinds wanneer word je vrolijk van een asymmetrisch rood kapsel, spekzolen en ouderwetse vodden in schutkleuren? Kun je er nog zoveel Prozac tegenaan gooien. Ik zie het al helemaal voor me: Sleep je jezelf ’s morgens eindelijk uit bed, kijk je in de spiegel, denk je: “Oh mijn god, ook dat nog!”

Soundmixshow

Nee, dan ik. Ik ga wat van m’n leven maken. “Oh” , zegt begeleider Jan. “Ja”, zeg ik. En voordat hij de stilte weer doorbreekt met z’n monotone stem ga ik gauw verder: “Ik ga meedoen aan de Soundmixshow.” Een gezond gezelschap was nu in lachen uitgebarsten. Sterker nog, als ik cabaretier was, zou dit mijn grap van de avond zijn. Een giller, werkelijk waar. Maar mijn grijze muizenvrienden verblikken of verblozen niet. Dat is toch eigenaardig.

Geroemd

Helaas is Jan bij de pinken. “En wat denk je daarmee te bereiken?”, zegt hij. Wat denk je daarmee te bereiken? Wat denk je?! Laten zien wat ik kan natuurlijk! En daar heel veel lof en waardering voor krijgen. Geroemd worden. En daar natuurlijk van genieten. En gelukkig zijn voor altijd en .. en … Ja, moet ik dat echt allemaal voorzeggen? “Eh, nou, het leek me gewoon leuk om mee te doen. Enne, nou ja, zoiets”, stamel ik. Shit, het gaat helemaal niet zoals ik me had voorgesteld. Ik dacht er even een bommetje in te gooien en dan met opgeheven hoofd dit bedompte zaaltje te verlaten. En iedereen natuurlijk nog depressiever achter te laten dan ze al waren. Jaloers dat ze zouden zijn!

Spotlights

“Tja”, gaat Jan verder. “Ik kan je natuurlijk niet tegenhouden. En het is mooi als je op het podium gelukkig bent. Maar wie ben je als de spotlights uit gaan?” Terwijl ik niet weet of ik moet lachen of huilen, zie ik m’n ‘prozac-matties’ weer langzaam tot leven komen. Oh kijk, ze zitten allemaal te knikken. Ach nee, zie ik er nu een met een minzaam lachje? Je zit me toch niet stiekem uit te lachen he? Een beetje lol hebben over mijn rug! Eindelijk weer ’s wat sprankeling in je grauwe bestaan! Ik wil er best nog een oneliner in knallen hoor. Als ik jouw dag daarmee weer goed gemaakt heb. Prima. Want van jouw verhalen worden we immers ook niet vrolijker.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ging meedoen aan de Soundmixshow ...

Niet gelukkig
Helaas, dit verhaal is niet verzonnen. Dit ben ik. Of eigenlijk, dit was ik. Ik was niet gelukkig en dacht het met een beetje warmte van de spotlights wel te worden. Ik hoop dat de kandidaten, die we vanavond in de TVOH gaan zien, alles beter op een rijtje hebben. 

Ben je benieuwd hoe mijn Soundmixverhaal afloopt? Mijn boek is in de maak. Maar ik zal af en toe wat fragmentjes los laten op mijn blog ...

TVOH

Ik ben kapot. Uitgeput. Moegestreden. Seizoen na seizoen lever ik mijn vrije vrijdagavond in. Ik leef mee, juich mee en sms mee totdat ik erbij neer val. Maar ik ben er nu helemaal klaar mee. Weer een talentenjacht op televisie? Nee, ik kan het niet meer aan.

TVOH
Maar er is een uitzondering: The Voice of Holland (TVOH). Binnenkort begint de tweede serie. Ik baal er wel van, want mijn agenda loopt al weer helemaal vol tot het einde van het jaar. Maar ik kan er niks aan doen. Ik geniet van al die muzikale talenten die het lef hebben om te zingen terwijl ze tegen de achterkant van een rij stoelen aan kijken.

Afzeiktelevisie
Eindelijk geen afzeiktelevisie meer. En ik hoef gelukkig niet de eerste tien afleveringen te kijken naar kneusjes die door niemand in bescherming worden genomen. Geen hyperactieve kandidaten met of zonder hun psychotische familieleden meer voor de camera.Tijdens de eerste serie van TVOH heb ik voor het eerst in mijn calvinistische bestaan op het puntje van de bank gezeten om met stomme verbazing de auditie van mijn heldin Kim de Boer te aanschouwen. Jezus, wat is dit? Ik kon er niet over uit. Wat een stoere meid. Piano spelen en zo mooi zingen tegelijk.

Jaloezie
En het gekke is. Ik voelde geen greintje jaloezie. Wat je op zich kan verwachten van iemand die zelf tot twee keer toe mee deed aan dit soort talentenprogramma's. Nee, het was puur geluk wat ik voelde. Honderden keren heb ik haar auditie op Youtube bekeken. En iedere keer weer was ik tot tranen geroerd. Met de hoop op meer van dit soort momenten, worstel ik me de komende maanden maar weer door de reclameblokken heen. En tel ik rustig tot tien als ik een kandidaat voor de zoveelste keer hoor zeggen "Ik heb er zo van genoten". Het is het hopelijk allemaal waard.

Tip
Heb ik nog wel een ander probleem: Wanneer moet ik mijn boek dan afmaken? Ik heb al een con centratiecurve van min nul en werk aan tien hoofdstukken tegelijk. Wie heeft een tip voor deze chaotische auteur?

Simpel

Volgens mij begint het kwartje te vallen: Hou het simpel. Dat maakt het leven een stuk aangenamer. Voor jezelf, maar ook voor je huisgenoten. Van al mijn grootse, meeslepende plannen ben ik tot nu toe nog niet veel wijzer geworden. En mijn omgeving toch al niet.

To-do lijstjes
Ik zou ook wat lacherig worden als ik mijn echtgenoot 'to-do lijstjes' zie invullen met daarop "week 1: boek schrijven, week 2: doorbreken met mijn band..". Kijk, ik weet heus wel hoe het leven in elkaar zit. Ik stond niet achteraan toen God het gezond verstand uitdeelde. Maar tussen weten en voelen zit vaak een gapend gat. Mijn ratio is ervan overtuigd dat een creatief proces gevoed wordt door een open blik en vertrouwen. Maar juist dit werd door mijn geest vertroebeld. Met een kokervisie en wankel zelfbeeld als gevolg.

Blije theemuts
Niet getreurd. Sinds ik een 40-jarige, blije theemuts ben en de Flow en Happinez lees, word ik met enige regelmaat geinspireerd en aangespoord om het anders te doen. Een boek publiceren is natuurlijk hartstikke leuk, maar een blog schrijven met wat er op dat moment in je opkomt, is minstens zo bevredigend. Doorbreken als zangeres is ook niet zo sexy als je denkt. Ik moet er niet aan denken dat ik 's avonds na achten nog de deur uit moet voor een optreden. Gelukkig had ik dit 'leer-jezelf-kennen-momentje' al gehad tijdens mijn deelname aan twee talentenjachten op televisie. Ik werd al moe van al die gillende kandidaten om me heen. Laat staan dat ik moest vechten om de microfoon of m'n billen richting camera moest werpen voor 'a minute of fame'.

Focus
Dus tegenwoordig blog ik, werk ik af en toe aan mijn boek, zing ik onder de douche of voor een bevriend bruidspaar, speel ik met mijn kind en drink ik een goed glas wijn met mijn man. Maar bovenal vraag ik me niet meer af of de hele wereld wel gezien heeft hoe fantastisch ik ben. Het is goed zo. En juist omdat ik me focus op het 'nu' en niet op wat ik nog moet bereiken, heb ik een open blik en vertrouwen. Sinds kort vliegen de woorden en zinnen er dan ook met gemak uit en mijn stem klinkt helderder dan ooit.

365 dagen project
Mooi voorbeeld dus van 'Hou het simpel' in de Flow: het 365 dagen project. Gewoon iedere dag iets maken. Niet te lang nadenken, gewoon doen. Het houdt je creativiteit gaande en voor dat je het weet, heb je een mooi thema om op door te gaan. Zoals Anja Brunt. Iedere dag maakt ze een gezichtje van verschillende materialen. Wie volgt?