Vol verwachting

Het is voorbij. Eindelijk. Geen hysterie meer in huis, geen muffe juten zak in de kelderkast en geen vol verwachting kloppend hart. En vooral: geen fixatie meer op woorden waarmee je kunt rijmen en dichten zonder je HEMA-hemd op te lichten ... (zwichten, nichten, belichten .. oh nee, het hoeft niet meer, zucht)

Pakpapier
Eigenlijk ging het best goed dit jaar. Dochterlief was twee weken lang wonderbaarlijk kalm en accepteerde ons falend schoen-zetten-beleid. "Nee, vandaag hebben de pieten geen tijd om bij ons langs te komen" betekende: Oh jee, we hebben wel een cadeautje, maar we zijn vergeten pakpapier te kopen. En "Die pieten zijn ook slordig tegenwoordig" betekende: Oh jee, we zijn alweer het pakpapier vergeten, maar nu moeten we het cadeautje er toch echt in leggen. Dan maar zonder ... Het was allemaal geen probleem voor de lieve schat.

Sinterklaasstress
Maar dit weekend ging het goed mis. De opgebouwde spanning kwam er uit. Vrijdagavond was het Sinterklaasjournaal inzet voor een huiselijke rel. Zaterdagochtend zorgde de niet-lekker-zittende dansschoenen voor een hysterisch intermezzo. 's Middags kwam alles bij elkaar en kregen we een voorproefje van de film 'I'm a teenager and I'm going to make your life miserable'. En dat terwijl ze pas zeven is! Toen ik zondagochtend bij de buurman aanbelde met de vraag of hij 's avonds op onze voordeur wilde bonzen, zei hij: "Gaat het een beetje? Ik kon wel horen dat je dochter goed last had van sinterklaasstress." Oeps ...

Pakjesavond
Het dieptepunt moest echter nog komen. En dat had eigenlijk niks met mijn meissie te maken. Het lag aan mezelf. Nog nooit heb ik me zo beroerd gevoelt in de aanloop naar pakjesavond. Ik liep met de ziel onder mijn arm. Was weemoedig. Dacht aan vroeger. Pakjesavond met mijn ouders, broer en zussen. Ik voelde dezelfde spanning van toen. De gezelligheid in huis, de warmte en de geborgenheid. De tranen prikten achter mijn ogen, van geluk, maar ook van verdriet.

Eenzaamheid
Gek werd ik van de mist in mijn hoofd. Ik moest eruit. Deed mijn mooiste rok aan en mijn nieuwe bruine pumps. Parmantig liep ik met mijn boodschappentas richting supermarkt. De kou sneed dwars door mijn wollen winterjas heen, terwijl de temperatuur voor de tijd van het jaar toch behoorlijk aangenaam was. Een misselijkmakend gevoel van eenzaamheid trof me recht in mijn hart, terwijl man- en dochterlief thuis op me wachtten. Ik drukte mijn tranen voor de zoveelste keer weg.

Kerst
Zo, nu moet het heel snel pakjesavond zijn, dacht ik. Dan is het klaar. Geen spanning meer, maar vooral geen emotionele lading meer. Nu even een paar weken rust. Opladen voor de volgende emotionele trip: kerst. Maar ik heb me voorgenomen dat ik dit keer met volle teugen ga genieten. Ook al voel ik de tranen branden ..