Bang

Ik weet het. Mijn geliefden weten het. En nu weet jij het ook: ik ben een ongelofelijke bange poeperd. Nee, ik heb het niet over de huis-tuin-en-keuken-angst voor spinnen of kakkerlaken. Als mijn huisgenoten gillend door het huis rennen, omdat er een beest met zestien poten over de badkamervloer kruipt, loop ik uiterst relaxed naar boven om het arme beest met mijn blote handen terug te zetten in zijn natuurlijke habitat. Smetvrees? Ook dat is mij vreemd. Kijk maar eens achter mijn bank of in mijn koelkast.


Mensen
Ik durf het bijna niet te zeggen, uit angst voor je reactie, maar het komt er op neer dat ik mensen eigenlijk het allerengst vind. Tijdens het schrijven van mijn teksten hou ik mijn hart vast. Ik zie de fronsende blikken al voor me. Daarom schrijf ik meestal voor mezelf. Je kunt complete IKEA-wandkasten vullen met de manuscripten die ik voor mezelf heb geschreven.

Blog
Wel vreemd dat ik nu blog en zelfs van plan ben een boek te publiceren. Hoe veel fronsende blikken zal dat tot gevolg hebben? En dan heb je het alleen nog over de non-verbale reacties van mensen. Ik kan compleet van het padje raken als iemand zegt: "Ik heb het gelezen en ik vind ..." Hou maar op, denk ik dan. Bespaar me de ondergang.


Positieve kritiek
Wat een onzin, zou je zeggen. Misschien volgt er wel een compliment. En als je positieve kritiek krijgt, is het ook mooi meegenomen, want daar leer je van. Allemaal waar. En als ik tijdens een prettig gesprek zijdelings wat tips van iemand mee krijg, gaat het nog best goed. Maar ik sta werkelijk op mijn grondvesten te schudden als ik zonder enige inleiding of kennismaking reacties krijg op mijn krabbels.


Tweet
En met krabbels bedoel ik blogs of posts op Twitter en Facebook. Het heeft al eeuwen geduurd voordat ik uberhaupt iets in het openbaar durfde te roepen. Gewoon uit enthousiasme. Nee, mijn eerste tweet moest wel enige maatschappelijke betekenis hebben en mijn eerste reactie op een artikel op de journalistensite One11 formuleerde ik zeer weloverwogen. Maar toen ik als reactie daarop een ongeneerde uitbrander kreeg van een radicaal rechts figuur zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik keek direct naar buiten om te zien of er iemand met een geladen pistool klaar stond om me neer te knallen. 

Mantra's
Ja, ik ben een bange poeperd. Veel zekerder dan ik ooit was en minder neurotisch dankzij Oosterse mantra's en klankschalen, maar diep van binnen zit blijkbaar nog een diepe angst om iets verkeerd te doen. Als ik zie hoeveel anderen durven te zeggen, denk ik dat ik de enige ben die zo moeilijk is voor zichzelf. Of durft iedereen zoveel omdat we elkaar toch niet recht in de ogen hoeven te kijken? Misschien is dat het wel. En anders ben ik toch gewoon een bange poeperd. Kan mij het schelen ... of toch niet? Mmm ....