Prozac

... “Ik ga stoppen met deze therapie.” Zo, ik gooi het er meteen in. Niks geen rondje afwachten. Ik verveel me nu al weken stierlijk tijdens deze Riagg groepssessie. Dat ik het überhaupt zo lang volgehouden heb tussen al die kneuzen. De een nog zieliger dan de ander. Depressief zijn is nog daar aan toe, maar moeten ze er dan ook allemaal zo lamlendig uitzien? Sinds wanneer word je vrolijk van een asymmetrisch rood kapsel, spekzolen en ouderwetse vodden in schutkleuren? Kun je er nog zoveel Prozac tegenaan gooien. Ik zie het al helemaal voor me: Sleep je jezelf ’s morgens eindelijk uit bed, kijk je in de spiegel, denk je: “Oh mijn god, ook dat nog!”

Soundmixshow

Nee, dan ik. Ik ga wat van m’n leven maken. “Oh” , zegt begeleider Jan. “Ja”, zeg ik. En voordat hij de stilte weer doorbreekt met z’n monotone stem ga ik gauw verder: “Ik ga meedoen aan de Soundmixshow.” Een gezond gezelschap was nu in lachen uitgebarsten. Sterker nog, als ik cabaretier was, zou dit mijn grap van de avond zijn. Een giller, werkelijk waar. Maar mijn grijze muizenvrienden verblikken of verblozen niet. Dat is toch eigenaardig.

Geroemd

Helaas is Jan bij de pinken. “En wat denk je daarmee te bereiken?”, zegt hij. Wat denk je daarmee te bereiken? Wat denk je?! Laten zien wat ik kan natuurlijk! En daar heel veel lof en waardering voor krijgen. Geroemd worden. En daar natuurlijk van genieten. En gelukkig zijn voor altijd en .. en … Ja, moet ik dat echt allemaal voorzeggen? “Eh, nou, het leek me gewoon leuk om mee te doen. Enne, nou ja, zoiets”, stamel ik. Shit, het gaat helemaal niet zoals ik me had voorgesteld. Ik dacht er even een bommetje in te gooien en dan met opgeheven hoofd dit bedompte zaaltje te verlaten. En iedereen natuurlijk nog depressiever achter te laten dan ze al waren. Jaloers dat ze zouden zijn!

Spotlights

“Tja”, gaat Jan verder. “Ik kan je natuurlijk niet tegenhouden. En het is mooi als je op het podium gelukkig bent. Maar wie ben je als de spotlights uit gaan?” Terwijl ik niet weet of ik moet lachen of huilen, zie ik m’n ‘prozac-matties’ weer langzaam tot leven komen. Oh kijk, ze zitten allemaal te knikken. Ach nee, zie ik er nu een met een minzaam lachje? Je zit me toch niet stiekem uit te lachen he? Een beetje lol hebben over mijn rug! Eindelijk weer ’s wat sprankeling in je grauwe bestaan! Ik wil er best nog een oneliner in knallen hoor. Als ik jouw dag daarmee weer goed gemaakt heb. Prima. Want van jouw verhalen worden we immers ook niet vrolijker.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ging meedoen aan de Soundmixshow ...

Niet gelukkig
Helaas, dit verhaal is niet verzonnen. Dit ben ik. Of eigenlijk, dit was ik. Ik was niet gelukkig en dacht het met een beetje warmte van de spotlights wel te worden. Ik hoop dat de kandidaten, die we vanavond in de TVOH gaan zien, alles beter op een rijtje hebben. 

Ben je benieuwd hoe mijn Soundmixverhaal afloopt? Mijn boek is in de maak. Maar ik zal af en toe wat fragmentjes los laten op mijn blog ...